Nie spodziewałem się, że w jakikolwiek sposób podsumuję rok 2022, ale jakoś w tym tygodniu poczułem potrzebę i że starczy mi oddechu.
Dawno się tak nie spłakałem. Tak się pisze po obejrzeniu wzruszającego filmu, w którym bohaterowie pokonują kolejne przeszkody, żeby na koniec osiągnąć spełnienie, wolność, a czasem coś lub siebie ocalić.
Łukasz Grzegorzek: „Chrześcijaństwo wymaga, żebyśmy przyjęli rolę sędziów we własnym procesie inkwizycyjnym prowadzonym w introspekcji. Wiecznie rozliczanie siebie okazuje się na dłuższą metę destrukcyjne”.
Skończyły się wakacje, ale sierpień był wyjątkowo udany pod względem piosenkowych premier. Uważam piosenki za moją specjalność, więc dużo słuchałem – chociaż pisałem mniej.
Dziś moje pisanie wróciło do „GW”. Nie spodziewałem się tego. To znaczy sam wymyśliłem krótkie kawałki o piosenkach, więc nie zaskoczyło mnie to, że to ja je piszę. Niemniej to dziwne uczucie: pójść rano do kiosku i jeszcze raz zobaczyć swoje nazwisko.
Rozwijam karierę radiowca i zdradzam pewne moje kolekcjonerskie słabości, np. zbieranie składanek starych zespołów. W programie m.in. Novi Singers i Starzy Singers.
