Ładna tautologiczna nazwa i równie wystudiowany elektro-pop. Wokalista Jeremy Greenspan wygląda jak twój sąsiad, do bólu zwykły, przegięty w tej zwykłości, w flanelowej koszuli zbyt prawdziwy, by być prawdziwy.
Najbardziej zwraca uwagę akcent wokalisty. Brytyjski, może nie oksfordzki, ale kolski (z całym szacunkiem) też nie, wieje tu Szkocją. „Seu kleus”, woła Damian Bończyk w „Corridors Of Sand”, bardzo udanym punkcie startowym płyty. „Jeu pelin mi daun kleusa...” w „Linne”.
Ani się obejrzałem, a Joe Henry pochłonął mnie na parę dni. Facet po pięćdziesiątce, 12 płyt na koncie, szwagier Madonny – to nie wróżyło fajerwerków. Tymczasem gdy Henry gra, przed oczami staje Tom Waits, razem z pianinem, gitarą i kontrabasem.
Klasyk polskiego indie przetrwał studia i przejście w dorosłość. Brzmi to coraz dojrzalej. Bydgoszczanie mają melancholię jakby szkocką, ale lubią otrzeć się o americanę. Gitarowe zabawy w cicho-głośno są już tylko jednym z elementów układanki.
Płytę zaczyna solo wokalistka imieniem Asja. Długą frazą opowiada o przemierzaniu „tego, co za nami i przed nami”. Wokaliza. Po minucie wchodzą rzadkie, cierpliwe uderzenia perkusji, szarpnięcia kontrabasu. Hipnotyczne, ale schowane i przez to bardziej intrygujące.
Garść lekkich, optymistycznych piosenek o rozpadzie związku. „I’ve forgotten the past and everything now is brand new/they say it would pass and now I know that it’s true (...) and now we are older and this night is over/well i just don’t know what to do”, śpiewa pogodnie wokalista i beztrosko pogwizduje.
