25. studyjna płyta w dyskografii Bowiego to jego powtórzony powrót. Poprzedni nastąpił niemal trzy lata temu, gdy ukazał się album „The Next Day”, i był nieprawdziwy. Dopiero na „Blackstar” artysta zagrał naprawdę ryzykownie i pokazał kolejną nieznaną wcześniej, niestety ostatnią, twarz.
Opowieść młodego człowieka o tym, jak drzewiej bywało. Słuchając „Coming Home”, łatwo o refleksję nad tym, co „prawdziwe”, a co zapamiętane, przetworzone, idealizowane. Leon Bridges ma gitarę, ciemniejszy odcień skóry i pasję, z którą śpiewa staromodne, bujające piosenki – jak z kanonu wytwórni Stax i Motown.
Zaczyna się od wspomnień. Wokalistka Alicia Bognanno głosem zdartym jak Kurt Cobain wykrzykuje, że pamięta zapach pościeli, wymiotowanie w samochodzie i spotkanie z rodzicami adresata piosenki. Utwór trwa dwie minuty, debiutancki album Bully – 31 minut.
Do kin wszedł w piątek film „Gdybym tylko tu był”. Reżyser Zach Braff (znany z roli w serialu „Hoży doktorzy”) nawiązuje do własnego „Powrotu do Garden State”. Sam się wtedy obsadził w roli głównej, dzięki czemu mógł przytulać Natalie Portman. Na najnowsze dzieło Braffa złożyli się internauci za pośrednictwem serwisu Kickstarter.
To mogłaby być historia jak z „Absolwenta”. Konterfekt George’a Ezry z równym powodzeniem uwodzi matki i córki. Tak mocny baryton dobywa się zazwyczaj z płuc kogoś znacznie lepiej zbudowanego, a Ezra to 21-letni cherubinek, który nie słyszał jeszcze o tym, że ryby i frytki można popić pintą.
W filmie François Truffaut „Fahrenheit 451” występuje przez moment książka „A Journal of the Plague Year” (Dziennik roku zarazy) Daniela Defoe, uznawanego za prekursora brytyjskiego powieściopisarstwa. Strażacy znajdują ją i palą w domu głównego bohatera Montaga, grającego na dwa fronty książkowego neofity.
