Gdy parę lat temu karierę zakończył zespół Afro Kolektyw, wokalista Michał Hoffmann nie musiał długo szukać zajęcia.
Afro Kolektyw odstawia hip-hop do szafy. Już wcześniej podejmował próby piosenkowe, ale dopiero nowy album jest pięknie wyprowadzonym ciosem w gust starych, pilśniowych fanów. Tych, którzy z trudem wytrwali przy zespole po „Połącz kropki” (2008).
Po przesławnym przejściu od hip-hopu i funku do przebojowych piosenek Afro Kolektyw nagrał już drugą płytę, która może się spotkać z ostrym hejterstwem. Jednak biorąc pod uwagę, że piosenki są troszkę mniej przebojowe niż na „Piosenkach po polsku”, hejt ten powinien być mniej dolegliwy.
Pierwszy raz byłem na Offie jako dziennikarz. To się wyklarowało tuż przed, gdy byłem już nastawiony na wakacje. I pojechałem na wakacje, jako widz, przypadkowy świadek. Żeby zobaczyć Bradleya i Atari Teenage Riot, Retro Stefson i Thurstona, Malkmusa i Swans. Zobaczyłem zupełnie co innego, ale spodziewałem się.
O zestawieniu Screenagers.pl, którzy ułożyli listę najlepszych polskich piosenek w historii, wciąż głośno. Może parę utworów znalazło się u góry raczej niezasłużenie, może prominenci krytyki muzycznej wskazują, że dobrze wiedzieli, iż zwycięży Zaucha, może wynoszenie pod niebiosa jednego „nurtu” powoduje uwalenie kilku innych równie istotnych, ale... zdarzyło mi się napisać do portalu tekst o tej liście. Zaczynał się tak:
Nakłady płyt lecą na łeb na szyję, ale ambitnej muzyki jest w Polsce coraz więcej. Nagrania na wysokim poziomie są nie tylko w wielkich sklepach i dużych radiostacjach. Małe wytwórnie rosną w siłę – tekst z „Gazety Wyborczej”
