Kto jest na bieżąco z serialami, ten ma rozeznanie, co zmalował Andrew Bird, wcielona niewinność i szczerość, najmniej dziwna postać dziwnego nowego folku.
O tym, że ta płyta wychodzi, świat dowiedział się w dniu premiery – we wtorek. Siódmy album duńskiego duetu The Raveonettes to szybka akcja. Zarówno Sune Rose Wagner (chłopak), jak i Sharin Foo (dziewczyna) mieszkają w Kalifornii, postawili więc na surfing.
Gdy kilka lat temu debiutowali w Polsce koncertem na Off Festivalu, nowojorczycy wydawali się niewinnymi dzieciakami. Miękki wokal z dziecięcą manierą towarzyszył gitarowej ścianie dźwięku – był to rodzaj pop shoegaze’u dla gimnazjalistów.
Śliczna okładka ukrywa czystej wody kalifornijski punk z heroicznych czasów przełomu lat 70. i 80., gdy co bardziej wściekłe zespoły pomagały mu przerodzić się w hardcore.
Jeden z ważnych głosów przełomu wieków nie przestaje zasypywać słuchaczy nowymi płytami (to piąta od 2009 r.). Muzycznie jest po staremu, choć delikatniej, na szczęście głos też ten co dawniej – czarujący, niski, zdarty.
Jego zespół Bright Eyes jest raz lepszy, raz gorszy, ale często zmanierowany. Jak rodzisz się w Nebrasce i jedziesz do Nowego Jorku robić karierę w złotych czasach alt country, to wiadomo, że cnoty nie zachowasz. Nurt się już przejadł, a 34-letni Oberst odłożył na półkę wszystkie składy, by wreszcie wydać coś podpisanego wyłącznie własnym nazwiskiem.
