Elektroniczno-funkowo-popowy skład Artybishops przestaje być warszawską ciekawostką i zdobywa coraz więcej fanów nie tylko poza adresem 11 Listopada 22, ale również poza stolicą. W sierpniu zagrają na festiwalu w Jarocinie. Nakład wydanej na własny koszt płytki był zdecydowanie za mały, ale... KRMP ją ma.
Syndrom inżyniera Mamonia – ten album polega na „piosenkach, które gdzieś wcześniej słyszałem” i jest to zrobione konsekwentnie. Inaczej mówiąc: na chama. Świetny pomysł na pierwszą płytę, jeśli poprowadzić go – jak w tym przypadku – do końca, ale miejmy nadzieję, że to tylko nierówny pilot bardzo ciekawego serialu.
Tytuł albumu sugeruje, że jest to rzecz dla śpiochów lub marzycieli. Dla mnie to nagranie było zbyt ciekawe, bym miał przysypiać, ale przed zamkniętymi oczami zaraz pojawiały się obrazy. Okno ozdobione mrozem, letnia zakurzona droga, jaskrawa trawa późną wiosną... Co się chce.
Granie Los Campesinos niewiele ma wspólnego z tym, co działo się w muzyce w 2008 roku, nie nadaje się do tańców, przynajmniej nie pod szklaną kulą. Konserwa w żywe oczy. Energetyczne i żywe, chwytliwe i urocze kawałki.
Talent do piosenek Sir Paula jest znany, możliwości jego głosu, nawet jeśli ostatnio nie w pełni wykorzystawane – są wielkie, ale nie musi już nic udowadniać. Tym większa radość, że jeszcze raz spróbował szczęścia z Youthem i że pierwszy raz dał głos na wspólnym nagraniu.
Pustki zostały okiełznane i wydaje się, że nie ma powrotu do niedbałego, garażowego, sprawiającego wrażenie chaosu brzmienia z pierwszych płyt. Szkoda, że piosenkowy okres zaprowadził zespół do „Końca kryzysu”, a nie w jakąś ciekawszą stronę.
