Tytuł albumu sugeruje, że jest to rzecz dla śpiochów lub marzycieli. Dla mnie to nagranie było zbyt ciekawe, bym miał przysypiać, ale przed zamkniętymi oczami zaraz pojawiały się obrazy. Okno ozdobione mrozem, letnia zakurzona droga, jaskrawa trawa późną wiosną... Co się chce.
Granie Los Campesinos niewiele ma wspólnego z tym, co działo się w muzyce w 2008 roku, nie nadaje się do tańców, przynajmniej nie pod szklaną kulą. Konserwa w żywe oczy. Energetyczne i żywe, chwytliwe i urocze kawałki.
Talent do piosenek Sir Paula jest znany, możliwości jego głosu, nawet jeśli ostatnio nie w pełni wykorzystawane – są wielkie, ale nie musi już nic udowadniać. Tym większa radość, że jeszcze raz spróbował szczęścia z Youthem i że pierwszy raz dał głos na wspólnym nagraniu.
Pustki zostały okiełznane i wydaje się, że nie ma powrotu do niedbałego, garażowego, sprawiającego wrażenie chaosu brzmienia z pierwszych płyt. Szkoda, że piosenkowy okres zaprowadził zespół do „Końca kryzysu”, a nie w jakąś ciekawszą stronę.
Jeśli ta elektronika specjalnie ma drażnić i jeśli kogo ze słuchaczy to uszczęśliwia, no to ekstra. Plumka, tak trzymać. Chciałoby się jednak czasem w tę lub też w tamtę – w kiczowatą gładkość głosu lub upierdliwość i przedobrzenie podkładów.
W 2001 roku grupa Happy Pills leciała na podbój USA akurat tego dnia, którego samoloty uderzały w wieżowce w Nowym Jorku i Pentagon w Waszyngtonie. Zespół został zawrócony na Stary Kontynent, do podboju nie doszło. Wkrótce Happy Pills się rozpadli, a Mariusz Szypura skoncentrował się na graniu z Silver Rocket, z którym we wrześniu wydał trzeci już album. „Tesla” jest hołdem dla genialnego wynalazcy z przełomu wieków, który w odróżnieniu od grupy Happy Pills (wprawdzie ponad sto lat wcześniej) dotarł do Ameryki, lecz choć dokonania miał wielkie, umarł w samotności i zapomnieniu.
