Dwa lata po udanej, czwartej w dorobku płycie „Southeastern” wraca Jason Isbell, pyzaty biały chłopak z Alabamy. Dzięki tamtemu albumowi na Americana Music Awards 2014 zdobył nagrody za płytę roku i dla artysty roku, a hat-trick skompletował dzięki piosence „Cover Me Up” (utwór roku).
Trzeci album zespołu, który wyłonił się z kolektywu Odd Future, gdzie jako nastolatki zabłysnęli Tyler, The Creator czy Frank Ocean. W The Internet rządzą raperka i producentka Syd tha Kyd oraz producent Matthew Martians (1988).
Mogliby napisać podręcznik o tym, jak nie monetyzować sukcesu. W zeszłym roku Wilco obchodzili 20-lecie działalności, ale nie zdołali wydać premierowego albumu. Udało się niespodziewanie w zeszłym tygodniu. W dodatku Amerykanie, nie czekając na premierę na płycie CD, która nastąpi w sierpniu, rozdają piosenki ze „Star Wars” na stronie wilcoworld.net.
Coś parę lat temu nazwanego okrutnie hypnagogic popem wraca w złagodzonej formie. Debiutując w 2009 r., Ducktails grał trudne do strawienia, nasycone komputerowymi efektami piosenki. Popu w tych pretensjonalnych szkicach było tyle co nic.
Przypisy do jednej z najlepszych płyt 2014 roku – „Are We There” 34-letniej Sharon Van Etten. Czarna okładka zmieniła się w białą, ale Amerykanka pozostaje w kręgu melancholijnej, zahaczającej o folk amerykańskiej piosenki.
Opowieść młodego człowieka o tym, jak drzewiej bywało. Słuchając „Coming Home”, łatwo o refleksję nad tym, co „prawdziwe”, a co zapamiętane, przetworzone, idealizowane. Leon Bridges ma gitarę, ciemniejszy odcień skóry i pasję, z którą śpiewa staromodne, bujające piosenki – jak z kanonu wytwórni Stax i Motown.
