Wbrew nazwie U.S. Girls nie są zespołem, lecz jednoosobową działalnością Meg Remy, Amerykanki z Toronto. Po dwóch szorstkich, eksperymentalnych płytach zaczęła ona nagrywać piosenki, a debiut w słynnej wytwórni 4AD zalicza z płytą ogółem piątą – najbardziej wygładzoną brzmieniowo, przystępną.
Na szóstej płycie wrażenie, że siostry Casady się powtarzają, jest dojmujące. Zrobiło się sporo artystów podobnych do nich: co drugi tworzy w domu, osiągnięcie efektu ulotności i delikatności stało się łatwe, ale te z górką dziesięć lat temu CocoRosie były objawieniem.
35-letniemu Kurtowi Vile’owi piosenki same wychodzą spod palców. W 2013 r. zdobył mistrzostwo świata albumem „Wakin On A Pretty Daze” w slackerskim stylu nawiązującym do Toma Petty’ego, Bruce’a Springsteena i Marka Knopflera. Obrona pasa mistrzowskiego to mniej efektowna część roboty.
Żeby uporać się z nową płytą tercetu Battles, trzeba by zapomnieć o tym, że ta muzyka najlepsza jest na żywo. Precyzję gitarowo-elektronicznego grania Battles najlepiej podziwiać na własne oczy, zwłaszcza popisy perkusisty Johna Staniera są w przewidywalnym świecie indie rocka czymś ekstraordynaryjnym.
Zdaje się postacią nie ze świata muzyki, lecz z bajki i internetu. Jest czystym wizerunkiem, ruchomym selfie, wieczną sesją mody. Jak w przebraniu w Lanie Del Rey jest puste miejsce – dla odbiorcy. Jej powolny sposób śpiewania można by nazwać staromodnym, gdyby nie był tak wyżęty z uczuć. Warto przebić się przez ten pretensjonalny śpiew.
Chowający za szyldem Beirut Zach Condon, Amerykanin z Nowego Meksyku, zdaje się klasykiem muzyki niezależnej, a nie skończył jeszcze 30 lat. Miał mocne wejście – blisko dekadę temu dwiema płytami ukoił nostalgię trawiącą każde młode pokolenie śpiewnym głosem, tęskną muzyką orkiestry dętej i zdjęciami w sepii.
