Pochodzi z New Jersey, była w kobiecym zespole Espers z Philadelphii, grała na perkusji w punkowym Watery Love, dziś mieszka w San Francisco. Właśnie wydała trzecią solową płytę, zbiór „piosenek o pamięci i zapominaniu”.
Zaczyna się od wspomnień. Wokalistka Alicia Bognanno głosem zdartym jak Kurt Cobain wykrzykuje, że pamięta zapach pościeli, wymiotowanie w samochodzie i spotkanie z rodzicami adresata piosenki. Utwór trwa dwie minuty, debiutancki album Bully – 31 minut.
Nowy album 48-letniego Marka Kozeleka, autora jednej z najlepszych płyt 2014 r. Fantastyczne w „Benji” było to, że poprzez historie rodziny i przyjaciół poetycko opowiadała o życiu, bliskości i śmierci.
W Polsce rozrywkowe lata 70. wracają odmienione, ale z podkreśleniem wpływu wielkich tamtych lat (vide „Przelot” Ptaków). W Stanach inaczej, młodzi artyści od starych biorą niby tylko instrumenty, ale wychodzi im muzyka nieźle zadłużona u dawnych mistrzów.
Najpierw posłuchałem płyty. Okazała się jedną z tych, które natychmiast wywołują reakcję: jakie to dobre! Później przeczytałem recenzje – same zachwyty, aż za słodko. Ale znalazłem też ważne zdanie twórcy tego oryginalnego, długiego (ponad 90 minut podzielonych na dwie płyty) albumu: „Zawsze, gdy w muzyce słyszę krzyk, myślę: ‘to ktoś potrzebuje pomocy’...
Zakochaj się w Kalifornii – wracają autorzy ścieżki dźwiękowej wakacji 2010 (debiut „Crazy For You”). Trzecia płyta stylowego amerykańskiego duetu jak dawniej biegnie od zwrotki do refrenu i z powrotem, i tak od pierwszej minuty do ostatniej. Słoneczne gitarowe piosenki są pełne energii, ale oparte na tempach i sekwencjach akordów ułożonych bodaj jeszcze w Lascaux.
