Wygrywasz konkurs, nagrywasz płytę. Jesteś z Trójmiasta, warto cię sprawdzić. Liderka Marli Cinger (tak, „Fight Club”), autorka większości repertuaru Joanna Kucharska (bas Kiev Office) śpiewa w stylu, który kojarzy mi się z Edytą Bartosiewicz albo Kasią Sobczyk (tą drugą, znaną m.in. z grup Los Trabantos oraz Kasia i Wojtek).
Weterani ska ze Szczecina są ostatnio bardzo aktywni. Po nagraniu ostatniej płyty „Potwór” (2007) wznowili swój debiut „Vespa” (1997), na którym zdaniem Warszawy się skończyli. Lata minęły od pierwszej, rewelacyjnej płyty. Muzyka Vespy stała się mniej podwórkowa i rozkosznie prowincjonalna, a bardziej rasowa i, niestety, przewidywalna.
Od premiery mija już dobre pół roku, ale trzeba pisać o zjawiskach takich jak Co, czyli Maciek Kujawski. Zjawisko na etapie pierwszej płyty („!Comoc”, wyd. !mik.musik!, 2004) dostrzegł ponoć kultowy (!) brytyjski (!) magazyn „The Wire”. Teraz naczytałem się o powrocie do hip-hopu, do jego dekonstrukcji i „doskonałej” dla niego alternatywy, ale posłuchawszy, zorientowałem się, iż pan Maciek zrobił na komputerze płytę bardzo długą i jednorodną.
Wiadomość numer jeden promująca nową płytę Lao Che brzmiała: „tym razem naprawdę bez konceptu”, co odnosiło się do tekstowej integralności każdego z trzech pierwszych nagrań płocczan: o Słowiańszczyźnie, Powstaniu i Bogu (i człowieku). Muzycznie zawsze było eklektycznie i to się nie zmienia. Za to teksty są teraz bardziej zróżnicowane, choć wciąż, jak to u Spiętego, hermetyczne, napisane kodem ze skojarzeń, cytatów i zabawnych, egzotycznych (czasowo, nie przestrzennie) słów.
Piąta płyta Happy Pills miała być jesienią, chociaż zespołu miało nie być już nigdy. Niespodzianka się opóźniła, ale za to jest. Poznaniacy to pionierzy, protoplaści amerykańskiego prostego gitarowego grania na polskiej ziemi, są jak łagodne, piosenkowe oblicze Pixies. Wyprzedzili o wiele lat podobne polsko-amerykańskie zespoły, których dziś jest na pęczki, „Lampa” pisze o takich co miesiąc.
Magnetyczne! Bez cepelii, bez paździerzowej ludowizny Daga Gregorowicz, Dana Wynnycka i Miko Pospieszalski zgłębiają melodyjność i śpiewność języków ukraińskiego i polskiego oraz ich wspólność, przenikanie się. Czar i pozytywna energia płynące z tego nagrania polegają nie tylko na użyciu zabawkowych instrumentów, pozytywek itd., oraz „świetnej zabawie przy nagrywaniu płyty”.
