Symptomatyczna historia. Równe sześć lat temu Robert Sankowski pisał w „Wyborczej”: „Rok 2009 upłynie w Wielkiej Brytanii pod znakiem świetnych kobiecych debiutów. Po Little Boots i La Roux przyszedł czas na Florence Welch ukrywającą się pod nazwą Florence & The Machine”.
Nazwa wydawcy jest zarazem zapowiedzią zawartości – to druga płyta katowickiego zespołu Brzoska (poeta) i Gawroński (kompozytor). Tym razem jest ona integralną częścią książki „W każdym momencie, na przyjście i odejście”, do której recenzent nie ma dostępu, więc napisze (recenzent) o samej płycie.
Jedna z najciekawszych grup sceny muzyki etnicznej, eksperci od grania na żywo, daje dowód studyjnej dojrzałości. Malisze to trzyosobowa rodzinna kapela w starym stylu: ojciec Jan, uczeń swego ojca, przedwojennego skrzypka, i spadkobierca jego instrumentów, 12-letnia córka Zuzanna grająca na basach i bębnie oraz 16-letni syn Kacper, niebywale utalentowany skrzypek.
Marcin Masecki wydał właśnie, w ciągu tygodnia, dwie płyty. Na jednej są ostatnie sonaty Beethovena zagrane „na głucho”, w zatyczkach, bo kompozytor, pisząc je, od dawna był głuchy. Tropem wcześniejszej „Die Kunst der Fuge” Bacha, płyta uczłowiecza i aktualizuje wybitne, zastygłe dzieło.
Dziewiąta płyta Gang Of Four pokazuje, jak zbędny może być powrót kogoś, kto w końcu lat 70. i na początku 80. nagrywał ważne płyty. Najciekawszymi albumami Gang Of Four zawsze będą „Entertainment!” (1979) i „Solid Gold” (1981). To, czy akurat „What Happens Next” będzie w takim rankingu piąte, czy ostatnie, nie ma znaczenia.
Przypisy do jednej z najlepszych płyt 2014 roku – „Are We There” 34-letniej Sharon Van Etten. Czarna okładka zmieniła się w białą, ale Amerykanka pozostaje w kręgu melancholijnej, zahaczającej o folk amerykańskiej piosenki.
