Mniej to więcej. Album ze wstępnymi wersjami piosenek, z których Angel Olsen rok temu zbudowała płytę „All Mirrors”, jest lepszy niż tamten.
Nigdym był fan Conora Obersta, spodziewałem się zatem, że sobie poużywam na kolejnym w czasach najnowszych powrocie (w przypadku Bright Eyes po 9 latach) do grania z okazji pustej kiesy. Ale nie.
Nie ma żadnego głosu, nie ma piosenek, są utwory. Ale nie takie nudne, z czapy podane, tylko wciąż zmieniające się, czy raczej zawierające w sobie kolejne mikrokompozycje. Takie matrioszki robi Psychogeografia.
Moja piosenkowa audycja tym razem kręci się wokół starszych utworów, z których większość dotyczy słońca i śmierci. Tak właśnie kojarzy mi się sierpniowe dojrzałe lato.
Na mojej liście są także twórcza kooperacja Wacława Zimpla z Samem Shackletonem, kooperacja wydawnicza Columbus Duo z Guiding Lights, a także nowy drobiazg Marissy Nadler.
Dziś moje pisanie wróciło do „GW”. Nie spodziewałem się tego. To znaczy sam wymyśliłem krótkie kawałki o piosenkach, więc nie zaskoczyło mnie to, że to ja je piszę. Niemniej to dziwne uczucie: pójść rano do kiosku i jeszcze raz zobaczyć swoje nazwisko.
