Muzyka gitarowa niezależnie od działań innowatorów i rozwoju licznych mutacji co jakiś czas wraca do punktu zero. Tam jest garaż, w nim paru marudnych gości, którzy nie mają nic do stracenia, ale mają gitary (w krajach pierwszego świata nad wyraz tanie).
Nie ma oczywiście żadnego chóru. Za chór wystarczy głos Justina Vernona. Volcano Choir, projekt starszy niż Bon Iver, wraca po czterech latach. Pierwszy album „Unmap” Vernon „zrobił” przez internet z muzykami Collections of Colonies of Bees. „Repave” to już w pełni zespołowa płyta, mniej eksperymentalna. Piosenki, przeboje.
Był w jednej z najważniejszych grup lat 80. – hałaśliwym Hüsker Dü. Solo nagrywa nieczęsto, ale za to ambitne rzeczy. Nowy album Granta Harta odnosi się do „Raju utraconego” Miltona i tego, jak „widział” go zmarły przyjaciel Harta, William S. Burroughs.
Tytuł temu instrumentalnemu albumowi dała nazwa opuszczonego miasteczka w Pensylwanii. W 1962 r. w miejscowej kopalni wybuchł pożar. Trwa do dziś i może potrwać jeszcze kilkaset lat, węgla jest tam pod dostatkiem. Wydobywające się spod ziemi trujące gazy sprawiły, że liczba mieszkańców od lat 80. spadła z około tysiąca do kilku-kilkunastu.
Najbardziej z produkcji lidera zespołu Bradforda Coxa lubię jego solową twórczość pod nazwą Atlas Sound. Tam jest spokojniejszy, wędrujący poza czasem, retro i futuro naraz. Artysta ma też jednak powód, by prowadzić regularny rockowy zespół – Łowcę Jeleni właśnie.
Ta płyta wspięła się na szczyt notowań rockowych i alternatywnych w Stanach. Trio z Kalifornii balansuje na granicy muzyki gitarowej i tanecznej i upada zawsze na stronę tej drugiej.
