Za każdym razem wracają z hukiem, ale mam wrażenie, że nowe GYBE tym razem nie cieszy jak kiedyś (choćby w 2012 r., po 10 latach przerwy od poprzedniej płyty). Zmienił to progres, którego dokonał w założeniu poboczny wobec tego zespołu projekt A Silver Mt. Zion.
Na nowej płycie „Telegaz” Wojciech Stanisław Bąkowski jest zmęczony. Niechętnie pisze teksty, niechętnie je wygłasza. Dzięki pilnej eksploracji muzycznych śmietnisk drugi solowy album dawnego wokalisty Niwei jest jednak bardzo błyskotliwy.
Klasyfikuje się ją jako artystkę folkrockową. Najbardziej lubię w Laurze Marling to, że jest jej równie daleko do nowego folku w znaczeniu pokolenia nagrywającego delikatne utwory w zaciszu mieszkań w wieżowcach, co do prawdziwie korzennego, ludowego grania. Ona tylko gra na gitarze, śpiewa i pisze świetne piosenki.
Rok po płytowym debiucie duet Rafał Iwański – Kuba Ziołek (grających razem w Innercity Ensemble i Alameda 5) zaczyna album od motta z Lema, który opisywał „Kap-Eh-Thaal”, bóstwo „ostatniej z prechaotyckich religii”, w której „pierwiastek metafizyczny wcielił się niejako w świat materialny, ziemski”.
To już trzecie wydawnictwo Kethy. Grupa powołuje się na inspiracje zespołem Kobong, który w latach 90. nagrał jedne z najważniejszych polskich płyt, jeśli chodzi o ciężkie, gitarowe granie z zacięciem eksperymentalnym. Na „#!%16.7” nie ma jednak mowy o kopiowaniu muzycznych pomysłów. Od swoich mistrzów Ketha wzięła otwartość na eksperyment, na to, co się może wydarzyć.
Kolejna płyta zarejestrowana przez jednego z najbardziej utalentowanych producentów młodego pokolenia – Michała Kupicza. Lotto to trio, w którego składzie są improwizatorzy: kontrabasista Mike Majkowski (Blip, Roil, Hailu Mergia Trio), perkusista Paweł Szpura (Wovoka, Cukunft, Hera) i gitarzysta Łukasz Rychlicki (m.in. Kristen).
