Za tym niewyjściowym szyldem stoi wokalistka i gitarzystka Julie Ann Campbell. Pierwszy album „Nerve Up” wydała w 2010 r. (ku uciesze Paula Morleya, prominentnego dziennikarza i menedżera). Rok później nagrała „Psychic Life” z Keithem Levene’em oraz Jah Wobble, byłymi muzykami PiL.
„Come on, fellas! We’ve got to pay respect!” – rzuca na samym początku płyty Jon Spencer. „Freedom Tower” to jego dziesiąta płyta i dopiero druga od 2004 roku.
Trzecia płyta Waxahatchee (czyli Katie Crutchfield, rocznik 1989, która nagrawszy debiut, zwiała z Alabamy na Brooklyn) to zarazem pierwsza w wytwórni nie mikro. O artystce głośno było już przy „Cerulean Salt” (2013). Teraz rockowa, z folkowym zabarwieniem, Waxahatchee pokazuje przystępne oblicze, co nie oznacza konwersji na pop.
Działający od 1976 r. zespół zaczynał w czasie rewolucji punkowej, ale od samego początku chciał znacznie więcej. W pierwszych latach stworzył klasyczne albumy, jak minimalistyczne postpunkowe „Pink Flag” czy wzbogacone syntezatorami, zawierające bardziej rozbudowane utwory „154”. „Wire” to już 13. album londyńskiego kwartetu.
Do indierockowej galerii sław weszli albumem „Transatlanticism” z 2003 r., bardzo lekkim, przechodzącym obok po latach rozczarowującej „nowej rockowej rewolucji” z tamtego okresu. Teraz Death Cab For Cutie, grupa z chłodnego stanu Waszyngton, wydała ósmą płytę „Kintsugi”.
Jak Marcin Pryt z 19 Wiosen wierzę w świat bez granic, niezakreślony cyrklem. Zespół Sister Wood urodził się w Londynie, śpiewa perfekcyjną angielszczyzną, ale płytę wydał w Polsce – w składzie jest perkusista Łukasz Moskal, grający też na basie muzyk Nosowskiej oraz Zakopower.
