Pięć lat nie było na scenie Lily Allen, która weszła na scenę w połowie poprzedniej dekady jako niegrzeczna dziewczynka. Dziś w wywiadach jest wypytywana o Amy Winehouse.
Okoliczności są wyłożone w pierwszych słowach w sposób następujący: „Take your car one summer night/ take your friends and drive/ not a word – and dive into the night”.
Joan Wasser to skrzypaczka, która przechrzciła się na punk. Grała z Antony and the Johnsons, Rufusem Wainwrightem, nagrywała z Lou Reedem i Sheryl Crow. Jeff Buckley, który utopił się w ’97, to był jej chłopak. Joan stara się nie być aż tak sentymentalna i miękka, jak sugerują te powiązania.
To budujące, gdy zespół założony w latach 80. daje szkołę młodszym. Wielce prawdopodobne, że ósma płyta Gallon Drunk jest najlepszą. Londyńczycy, jak czynili wcześniej, odmalowują tu nocny krajobraz, w którym brzmią dziko, organicznie, świeżo.
Całkiem przyjemny zestaw piosenek, które nie wadzą nikomu i są podobne do siebie jak dwie krople wody, choć jest ich dziesięć. Cztery na cztery, tempa szybkie i średnio szybkie, wiodą prosty bas i proste bębny, pobrzmiewają klawisze, zdarza się gitara – jest niczym w starym, dobrym U2 (patos) lub New Order (wigor).
Łączenie słowa „jazz” ze słowem „hardcore” jest ryzykowne. Oba te gatunki są, powiedzmy, niezbyt żywotne. Tego rodzaju sklejka zawsze wygląda na reklamowanie starych kapci jako świeżych (przedrostek „post”) butów i skarpet w jednym. Merkabah, kwintet z Warszawy, gra jednak muzykę dużo trudniejszą do nazwania niż posthardore-jazz.
