Trzy lata temu debiutowali jako zespół z innego czasu i miejsca. Uzbrojeni w gitary młodzieńcy z Mrozów oprócz ładnych melodii mieli specyficzną melancholię, splin z mazowieckich nizin. Mieli indywidualny urok.
Cóż przyjemniejszego niż udana płyta zespołu kierowanego przez byłego dziennikarza muzycznego. Nie mamy jednak do czynienia ze zwykłym albumem grających już 31 lat weteranów niezalu z Hoboken w stanie New Jersey. Tercet zabrał się za stare piosenki, częściowo własne, na ogół cudze. Czyli jak na wspaniałym albumie „Fakebook” z 1990 roku.
W pierwszym kontakcie z nową płytą Maćka Szymczuka pomyślałem o... The Smashing Pumpkins. Wykorzystana w oprawie graficznej płyty czcionka i zdjęcie na okładce kojarzą się z ich albumem „Adore” (który zawierał zdjęcie z Katowic, gdzie mieszka Szymczuk).
Duet z Baltimore kilka lat temu wpuścił do muzycznej alternatywy świeże powietrze. U Beach House organy, gitara elektryczna i tani automat perkusyjny tworzyły tło dla eterycznego żeńskiego głosu przekonującego, że lepiej jest we własnej głowie niż z innymi ludźmi.
Utalentowany pan Dan Bejar, alfa i omega kanadyjskiej grupy Destroyer, po doskonałym popowym „Kaputt” skupił się na pracy w The New Pornographers, gdzie jest jednym z kilku liderów. Na nową rzecz Destroyera kazał czekać cztery lata.
Wykręcony elektroniczny pop wraca w wielkim stylu. Georgia jest na celowniku fanów i fachowców także dlatego, że ma na nazwisko Barnes i jest córką Neila z fundamentalnego dla elektroniki lat 90. duetu Leftfield. A że Georgia, była piłkarka Arsenalu i QPR, mieszka w Londynie, to jej debiutancka płyta jest muzycznym tyglem jakich mało.
