Patykowaty, cierpiący na zespół Marfana Bradford Cox, rocznik ’82, już jako dzieciak postawił na muzykę. Wydawał płytę za płytą, puchło udostępniane w internecie archiwum piosenek. Tak było do momentu, gdy w zeszłym roku dyktatora zespołu Deerhunter przejechał samochód.
Wbrew nazwie U.S. Girls nie są zespołem, lecz jednoosobową działalnością Meg Remy, Amerykanki z Toronto. Po dwóch szorstkich, eksperymentalnych płytach zaczęła ona nagrywać piosenki, a debiut w słynnej wytwórni 4AD zalicza z płytą ogółem piątą – najbardziej wygładzoną brzmieniowo, przystępną.
Czwórka z Poznania sięga po sprawdzone patenty: lekkie gitarowe granie i ładny wysoki śpiew po angielsku. Powtarzam sobie: spokojnie, w operze aktorzy-śpiewacy udają, że są kim innym gdzie indziej i kiedy indziej, przez co łatwiej im opowiadać o rozterkach przedstawicieli gatunku tu i teraz.
Nienachalna i przyjemna płyta. Nie ma na niej 100 proc. house’u, czego można było się spodziewać po Catz ‘n Dogz. Grzegorz Demiańczuk i Wojciech Tarańczuk nad trzecią płytą pracowali półtora roku – a wydają ją w wytwórni Pets Recordings, którą prowadzą od pięciu lat.
Na szóstej płycie wrażenie, że siostry Casady się powtarzają, jest dojmujące. Zrobiło się sporo artystów podobnych do nich: co drugi tworzy w domu, osiągnięcie efektu ulotności i delikatności stało się łatwe, ale te z górką dziesięć lat temu CocoRosie były objawieniem.
Dziesięć lat po debiutanckiej płycie i cztery po „Boso” wraca Zakopower. Umownie składający się z artystów „podhalańskich” i „rockowych” dziewięcioosobowy zespół Sebastiana Karpiela-Bułecki „Drugim pół” podkreśla wysoką pozycję w świecie polskiego popu. Kompozytorem i producentem płyty jest Mateusz Pospieszalski z Voo Voo, stały współpracownik.
